سلام.ممنون كه سر زدين. آخه من هر چي فكر ميكنم مي بينم يكي اگه بخواد خيييلي تر تميز آشپزي كنه5دقيقه 10 دقيقه وقت ميذاره براي خرد كردن پيازش كه كوچيك و درست درمون از آب در بياد نه 45 دقيقه!!!! اون هم پياز داغي كه توي غذا چندان به چشم نمياد. بنده با توجه كردن به زندگي و شوهر صد در صد موافقم ولي مگه آدم به دنيا اومده تا فقط براي پياز خرد كردنش 45 دقيقه و براي كاراي ديگرش هم كلان مقدار زمان صرف كنه؟؟ به جاي اين زمان هايي كه به نظرم فقط هدر رفته چند تا كتاب و مقاله مي تونست بخونه؟؟!نكته ديگه اينه كه ما چقدر بايد خودمون را براي همسرمون؛ فرزندمون؛ دوستامون و....صرف كنيم؟ يعني تعريف زندگي اينه كه ما فقط و فقط عاشق باشيم اون هم يه عشق زميني؟ يا اينكه داشتن همسر و فرزند و دوست و آشنا وسيله اي باشن تا به خدا نزديك تر بشيم و خودمون را رشد بديم؟_البته اگركارهامون خدمت به خلق باشه و قربةالي الله كه خودش عبادته ولي من اسم موردي كه وبلاگ عنوان كردم را وسواس ميذارم_ يا زهراي اطهر.س