بی معرفت
فِی وَفَاةِ النَّبِیِّ ص وَ مَا قَالَهُ لِأَصْحَابِهِ فِی مَرَضِهِ إِلَى أَنْ قَالَ ثُمَّ قَالَ ص إِنَّ رَبِّی عَزَّ وَ جَلَّ حَکَمَ وَ أَقْسَمَ أَنْ لَا یَجُوزَهُ ظُلْمُ ظَالِمٍ فَنَاشَدْتُکُمْ بِاللَّهِ أَیُّ رَجُلٍ مِنْکُمْ کَانَتْ لَهُ قِبَلَ مُحَمَّدٍ مَظْلِمَةٌ إِلَّا قَامَ فَلْیَقْتَصَّ مِنْهُ فَالْقِصَاصُ فِی دَارِ الدُّنْیَا أَحَبُّ إِلَیَّ مِنَ الْقِصَاصِ فِی دَارِ الْآخِرَةِ عَلَى رُءُوسِ الْمَلَائِکَةِ وَ الْأَنْبِیَاءِ فَقَامَ إِلَیْهِ رَجُلٌ مِنْ أَقْصَى الْقَوْمِ یُقَالُ لَهُ سَوَادَةُ بْنُ قَیْسٍ فَقَالَ لَهُ فِدَاکَ أَبِی وَ أُمِّی یَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّکَ لَمَّا أَقْبَلْتَ مِنَ الطَّائِفِ اسْتَقْبَلْتُکَ وَ أَنْتَ عَلَى نَاقَتِکَ الْعَضْبَاءِ وَ بِیَدِکَ الْقَضِیبُ الْمَمْشُوقُ فَرَفَعْتَ الْقَضِیبَ وَ أَنْتَ تُرِیدُ الرَّاحِلَةَ فَأَصَابَ بَطْنِی فَلَا أَدْرِی عَمْداً أَوْ خَطَأً فَقَالَ ص مَعَاذَ اللَّهِ أَنْ أَکُونَ تَعَمَّدْتُ ؟! ثُمَّ قَالَ یَا بِلَالُ قُمْ إِلَى مَنْزِلِ فَاطِمَةَ فَائْتِنِی بِالْقَضِیبِ الْمَمْشُوقِ فَخَرَجَ بِلَالٌ وَ هُوَ یُنَادِی فِی سِکَکِ الْمَدِینَةِ مَعَاشِرَ النَّاسِ مَنْ ذَا الَّذِی یُعْطِی الْقِصَاصَ مِنْ نَفْسِهِ قَبْلَ یَوْمِ الْقِیَامَةِ فَهَذَا مُحَمَّدٌ ص یُعْطِی الْقِصَاصَ مِنْ نَفْسِهِ قَبْلَ یَوْمِ الْقِیَامَةِ وَ سَاقَ الْحَدِیثَ إِلَى أَنْ قَالَ ثُمَّ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص أَیْنَ الشَّیْخُ فَقَالَ الشَّیْخُ هَا أَنَا ذَا یَا رَسُولَ اللَّهِ بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی فَقَالَ تَعَالَ فَاقْتَصَّ مِنِّی حَتَّى تَرْضَى فَقَالَ الشَّیْخُ فَاکْشِفْ لِی عَنْ بَطْنِکَ یَا رَسُولَ اللَّهِ فَکَشَفَ ص عَنْ بَطْنِهِ فَقَالَ الشَّیْخُ بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی یَا رَسُولَ اللَّهِ أَ تَأْذَنُ لِی أَنْ أَضَعَ فَمِی عَلَى بَطْنِکَ فَأَذِنَ لَهُ فَقَالَ أَعُوذُ بِمَوْضِعِ الْقِصَاصِ مِنْ بَطْنِ رَسُولِ اللَّهِ ص مِنَ النَّارِ یَوْمَ النَّارِ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص یَا سَوَادَةُ بْنُ قَیْسٍ أَ تَعْفُو أَمْ تَقْتَصُّ فَقَالَ بَلْ أَعْفُو یَا رَسُولَ اللَّهِ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص اللَّهُمَّ اعْفُ عَنْ سَوَادَةَ بْنِ قَیْسٍ کَمَا عَفَا عَنْ نَبِیِّکَ مُحَمَّدٍ ص الْخَبَر سند حدیث برگرفته از سایت اعتقادات
سلام .این داستان را زیاد شنیده ایم که پیامبر(ص) قبل از وفات خود از جمع حاضر حلالیت می طلبند و مردی در آنجا میگوید زمانی شما سوار بر مرکب بودید و به اشتباه چوب را بر پشت من زدید نه به حیوان ...، و آنگاه که پیامبر آماده قصاص میشوند آن مرد دست ایشان را می بوسد و......
آیا این داستان واقعیت دارد؟ واگر دارد آیا ارتکاب خطای پیامبر(ص) با عصمت ایشان منافاتی ندارد؟
پاسخ:
پس از جستجوی مفصلی که انجام شد ، مشاهده شد که این حدیث در هیچ یک از کتب روایی شیعه نقل نشده است .
به جز در کتاب امالی صدوق (ره) ، آن هم با سندی که عرض خواهد شد . و در کتب متاخرین از ایشان نیز همگی به این منبع ارجاع داده اند .
امالى صدوق، ص633، مجلس 92، حدیث 6 :
مُحَمَّدِ بْنِ هَارُونَ عَنْ خَالِدٍ الْحَذَّاءِ عَنْ أَبِی قِلَابَةَ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ زَیْدٍ الْجَرْمِیِّ عَنِ ابْنِ عَبَّاس
جالب است که تمامی افرادی که نامشان بولد(مشکی) شده است ، هیچ گزارشی از احوالشان در کتب رجالی شیعه یافت نشد و همگی
مجهول الحال (عند الشیعه) هستند .
تنها محمد بن هارون ، نامش در کتاب خلاصة الاقوال علامه حلی آمده و آن هم با تعبیر ( ضعیفٌ ) ... (خلاصه حلی ص254)
لذا این حدیث در نزد شیعه هیچ حجیت و اعتباری ندارد .
مخصوصا به اینکه از نظر متنی ، دلالت بر خطای پیامبر (ص) دارد که آن هم مغایر عقیده عصمت می باشد .
اما متن حدیث در کتب اهل تسنن نیز به صورت مضطرب گزارش شده ، یکی در جنگ بدر گفته یکی در بازگشت از طائف ،
دیگری در مدینه هنگام حیات پیامبر (ص) ، دیگری در زمان قبل از وفات ایشان و ...
لذا همانطور که می دانید ، اضطراب در نقل حدیث موجب ضعف متنی آن و اسقاط از حجیت می شود .
همچنین نام این فرد ، سوادة بن قیس آمده ، سواد بن عمرو ، سواد بن غزیه و... که این فرد هم نامش بصورت مضطرب گزارش شده .
بیشترین نقل ها از همین سوادة بن قیس است ، که نام او را در معتبرترین کتب طبقات نیز نیافتیم . ( در طبقه اول یعنی صحابه )
همچنین نفر دومی که بعد از ابن عباس آمده یعنی أَبِی قِلَابَةَ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ زَیْدٍ الْجَرْمِیِّ از هم مسلکان ابو هریره و عایشه و انس بن مالک بوده
و روایاتش را از ایشان اخذ می کرده و در شیوه دستبرد در احادیث و کم و زیاد کردن آنها ، پیرو همین گروه می باشد .
خصوصا به اینکه در روایات مکتب خلفا الفاظ رکیک دیگری غیر از مظلمه هم آمده : از جمله اینکه کسی را ناسزا گفته باشم یا زده باشم و ...
که این دلالت بر انگیزه تحریف گران این حدیث ، برای ترویج عقاید باطلشان مبنی بر عدم عصمت پیامبر (ص) بوده است .
اما متن حدیث که آن هم جای تامل بسیار دارد :
اولین موردی که بولد هم شده ، این است که اگر کسی از من پیامبر مظلمه (ستمی) دیده باشد! که این در حد احتمال هم مغایر با عصمت است .
و نیز اینکه استحقاق قصاص داشته باشد . و می گوید من اینجا قصاص بشوم بهتر از این است که فردای قیامت جلوی فرشته ها و بقیه انبیا قصاص بشوم
و به تعبیر ما آبرویم برود !!!
سوال دیگر اینجاست که پیامبر(ص) بر فرض استحقاق قصاص هم ، چرا آن را تا پایان عمر خویش به تاخیر انداختند ؟؟
بعد سواده می گوید شما که از طائف برمی گشتید بر روی ناقه خود نشسته بودید و تازیانه خود را بلند کردید ( و البته من می دانم که شما می خواستید
به مرکبتان ضربه بزنید ! 
) ولی به من خورد .
( نکته مهم تر اینجاست که خود او می گوید: ) البته نمی دانم از روی عمد بود یا سهو ! 
کسی که روایت را جعل کرده ، همینجا خواسته با این شبهه ضربه خود را بزند !
البته چون درغگو فراموشکار است ، یادش رفته که در عبارت قبل تصریح کرده بود که من می دانستم که می خواستید به مرکب ضربه بزنید اما به من خورد !
( عزیزانی که در کنفرانس های سایت شرکت کرده اند خاطرشان هست که یکی از ترفندهای تحریف احادیث را گزارش دقیق مکانی و زمانی
و حالات و صفات ذکر کردیم ؛ او دقیقا حالت ناقه و نیز صفات تازیانه را بیان کرده و در روایات مکتب خلفا حتی آمده که پیامبر (ص) کجا ایستاده بود
به چه چیزی تکیه داده بود و عمامه اش چگونه بود ... و این ترفندی برای باور پذیر نمودن روایات جعلی است )
نکته بعدی و قابل تامل اینجاست که پیامبر(ص) سپس به بلال فرمودند برو و آن شلاق را از خانه فاطمه (س) بیاور !!!
بر فرض وجود چنین تازیانه ای ، این در خانه حضرت زهرا(س) چه می کند ؟ قاعدتا باید در خانه خود پیامبر(ص) باشد ؛
که نشان می دهد تیر چند شعبه جعل روایات به کجاها ضربه می زند و قصد معرفی کدام خاندان را به عنوان خشونت طلب می کند .
تازه اصلا باید بررسی شود ، این پیامبر رحمت و شفقت (ص) اصلا تازیانه برای مرکب ها استفاده می کرده اند یا خیر ؟؟؟
بر فرض قبول هم که تازیانه داشتند ، مگر طول این تازیانه چقدر بوده ، که آن هم از بالای شتر (با آن ارتفاع) بیاید و بخورد به شکم این فرد ؟!!!
مشکلات متنی این حدیث بسیار است و تازه وقتی چنین سند مضطربی داشته باشد ، نقد آن گستره بیشتری دارد .
و در منابع مکتب خلفا تعابیر بسیار زننده دیگری در مورد پیامبر (ص) و حضرت فاطمه(س) و صحبت او با بلال آمده که ارزش نقل و نقد ندارند .
چه عمدا و چه سهوا ، در تمام لحظات عمر ، بیان نمودیم .
http://www.eteghadat.com/forum/forum-f8/topic-t1777.html#p5500
