بی معرفت
به نام خدا کتابی را که دیروز گرفته بودم را باز کردم، صفحه 13،عنوان: توجه به امام زمان(عج) شروع کردم به خوندن برای آنکه حالت حضور در پیشگاه الهی حاصل شود باید از باب الله یعنی اما زمان(عج) وارد شد. باید در شبانه روز زمانی را برای سخن گفتن با امام زمان خود اختصاص داد. البته هرگاه که انسان مشکلات بیشتری پیدا میکند وقت کمتری می گذارد اما به هر حال باید وقت گذاشت تا آب حیات به گیاه روحمان برسد تا مبادا خشک شود. در این صورت بعد از مدتی انسان احساس می کند که گویا خود او در این کار نقشی ندارد و امام دست او را گرفته است، از این رو برنامه او تغییر می کند. چرا ما چنین نکنیم؟ آیا عاشق انسانی عادی شدن فایده ای دارد؟ او که خود در راه مانده است و حال و روز ما را نمی فهمد. چگونه می تواند دست ما را هم بگیرد؟؟ او هم فقیری مثل ماست. پایان این دلبستگی های دنیوی چیست؟ بنابراین باید به کسی متصل شد که در سختی و راحتی،پنهان و آشکار با یک صدا به ما توجه کند، به فریادمان برسد و مشکلاتمان را حل کند. و او کسی نیست جز امام عصر(عج) که باب خداوند است، پس راه رسیدن به خدا و حضور در پیشگاه او پیوستن به امام هست. مرتضی آقا تهرانی مدتهاست از نظر اعتقادی بهم ریختم هر چی فکر میکنم راه و روشی مطمئن و تضمینی جز همین ها پیدا نمی کنم خدایا مددی
