سلام...

شنيدي ميگن آدماي خوب از دل نميرن از يادنميرن ولي فقط خيلي زودتراز اونکه فکرشو کني از پيشت ميرن؟

وباز شنيدي انسان بنده محبت کردنه...شايدم شنيدي که: خوشبختي يعني اينکه مطمئن باشي يکي هست تو دنيا که حاضره برات بميره ...استاد خوب ما اينارو عملا تو آزمايشگاه عشق بهمون ياد داد البته با تفاوت آسمون تا زمين...

تفاوتش تو اينه که بزار ديگران کنار تو خوشبخت باشن بزار مطمئن باشن براشون ميميري...هروقت بهت رسيدن واينطور حسي بهت داشتن اونوقت تو خوشبخت ترين آدمي...

معلم ما اخم مي کرد اما...

نميدونم تا حالا با شاگردتون قرار داشتيد اونم تو روزي که شيفت کاريتون نباشه واون به اصطلاح شمارو بکاره بعد بگه : يادم رفت....برخوردتون بعد1ساعت ومعطلي چيه اگه بگه حالاشرمنده استاد کلاس دارم بعدا 1 وقت بهم بده...تو هم فقط بخاطر اون اومده باشي؟؟؟؟

شيخ رضا يک انسان خود ساخته و اهل تفکر و واقعا دين فهم بود... جوانان را به خوبي درک مي کرد و مي توانست با آنان رابطه برقرار کند... مسائل اصلي را از مسائل فرعي بخوبي تشکخيص مي داد و سراغ اصل مسائل مي رفت...

اهل تفکر و مطالعه بود... بشدت عاشق امام زمانش بود انگونه که با نواي يابن الحسن يابن الحسن خود واقعا واقعا ما را مست مي کرد. نفس گرم ... روحيه با نشاط و در عين حال عارفي گمنام بود

سکوت هر صدايي....جهان دگر ندارد همچون آشيخ رضايي

مي تونم براتون چند تا از کليپاي سخنرانيشونو بفرستم؟